Het leven is eindig, dat weet je wel, toch?

Onlangs werd ik helaas weer met dat feit geconfronteerd. Het verlies van iemand die me zeer nauw aan het hart lag, deed me dit wéér beseffen. We kiezen niet waar en wanneer we geboren worden en we kiezen niet wanneer en hoe we sterven. Maar al de tijd die daartussen ligt, kiezen we wél wat we doen; waar en óf we willen verder studeren, welke job we doen, in welke relatie we stappen, door wie we ons omringen, wat we zeggen of niet zeggen, welke vrienden we maken, wie we loslaten,..
Kortom: hoe we leven.

Helaas merk ik in mijn praktijk, dat er weinig mensen dat ook denken noch weten noch doen. Ze laten stemmen leven in hun hoofd, die bepalen welke richting ze uitgaan. Zelden, is dit hun eigen stem. Hoe ze grootgebracht werden, wat ze horen van hun naasten of bepaalde principes, krijgen voorrang. Voorrang op het leven dat ze eigenlijk zouden moeten leven, hetgeen wat voorbestemd is voor hén.

Iedereen heeft een deeltje in zich dat ‘weet’, maar weinigen durven het raadplegen of ernaar luisteren. Voornamelijk uit angst en foute overtuigingen over zichzelf of over hoe je zou moeten leven. Ver weg van de realiteit, leven ze in een wereld die zij als waarheid zien. Mijn taak is dan ook deze denkwijze te doorbreken, samen met hen.

Mooi is het, wat mijn ogen zien en mijn hart voelt, als zij eindelijk voelen wat ik voel; vrijheid. De vrijheid om te denken wat ze willen denken en te doen wat ze écht willen doen.

Het leven is eindig, dat weet je wel, maar leef je er ook écht naar?

Een fragment uit mijn eerste boek: ´Leef! En niet met mate.´