Dit bericht is voor alle ouders van hoog-en niet hoogsensitieve kinderen. Als jonge mama was ik in het begin nog heel onzeker, zeker wat betreft de gang van zaken en of ik niet overbezorgd was en wat ´normaal´ is en wat niet? Ik werd met heel veel dingen geconfronteerd, waar ik niets vanaf wist. Eén van die dingen was het op zoek gaan naar een goede onthaalmoeder voor mijn kersverse zoon.

Voorafgaand aan deze blog, wil ik graag 1 ding duidelijk maken. Ik ben nooit iemand geweest die makkelijk een ´klacht´ indient. Meer zelfs, ik had het nog nooit gedaan en zelfs in dit geval heb ik heel lang getwijfeld. Ik haat conflicten en ruzies en ik wil graag dat mensen een juist beeld hebben over mij. Maar in dit geval, was een klacht indienen onvermijdelijk..

Beste mevrouw Tuut, het heeft maanden geduurd om deze mail te kunnen formuleren op een respectvolle manier. Ik begrijp uit onderstaande mail dat u mijn klacht geseponeerd hebt, omdat -als ik het goed begrijp- de klachtendienst de klachten niet behandeld? Begrijpen wie begrijpen kan. Ik wil tevens even melden nog nooit zo’n absurde, niet waarheidsgetrouwe mail van iemand heb mogen ontvangen. Graag licht ik u nogmaals toe, waar mijn klacht nu écht over ging.

In het jaar 2016, ben ik voor de eerste keer mama geworden, van een prachtig, perfect en gezond kindje. Dit echter na een ellenlange en verschrikkelijke strijd, waar ik lang gevreesd heb voor zijn leven. Eens thuis heb ik er alles aan gedaan om mijn kindje zo goed mogelijk te verzorgen. Ik gaf hem, onder andere, liefde, aandacht, tijd en eten. Veel eten, zo om de 2 à 3u, heel de dag en nacht door. Want dat had hij nodig, weet je?->basisbehoeften en al. Na hem 3 maanden lekker dicht bij mij gehad te hebben, besloot ik om hem -met een heel bang hartje- in handen te geven van 1 van uw medewerkers. Verwachtende dat hij daar ook alles zou krijgen wat hij nodig had, dat er eerlijk gecommuniceerd zou worden en dat hij er zich veilig zou voelen.

Met een bang hartje liet ik op een dag mijn grootste liefde bij haar achter. Maar na een tijdje begon het mij te dagen dat ik  ‘s avonds telkens een andere baby terug mee naar huis kreeg. Van mijn goedlachse baby was niets meer te bespeuren. Met heel veel moeite kreeg ik hem thuis amper gekalmeerd. Het is mijn eerste baby weet je, dus ik heb geen idee hoe het zou moeten lopen, dus ik wachtte nog even af.

De communicatie verliep via een boekje, let wel dit was de enige communicatie die er was. Zelfs een antwoord op mijn vrolijke ‘goede morgen’, kreeg ik na een tijdje niet meer. Op de duur begon mijn zoon zelfs spontaan te wenen als hij haar gezicht zag. Als hoogsensitieve vrouw (zoals u het zo mooi aanhaalt in uw mail) heb ik nogal snel door dat er iets niet klopt. Maar als onervaren moeder wist ik niet wat er zou moeten kloppen en wat niet. Misschien is het normaal? Zou hij al verlatingsangst hebben? Misschien ben ik veel te bezorgd?

Ik bracht hem meestal in zijn maxi cosi, ze vertelde mij dat ze hem daar zolang mogelijk zou laten in liggen (wakker weliswaar) totdat hij zou wenen. Toen ik haar erover aansprak en vroeg of hij daar gelukkig was en of het goed ging met hem: was haar antwoord steevast: ´Ja hoor, alleen is er hier een kind dat nogal heel luid roept de hele dag door en daar heeft hij het wat lastig mee.’ Weliswaar vertelde ze mij dat met de ogen naar de grond gericht, waardoor mijn voelsprieten de lucht in gingen.

Wat ik toen had moeten doen, was mijn kind onmiddellijk weghalen uit een situatie waar hij duidelijk niet gelukkig was. Maar aangezien ik toen nog louter op mijn gevoel afging, wou ik nog even de kat uit de boom kijken. Ik ben hem blijven brengen en daar heb ik nu ontzettend veel spijt van. De berichten in het boekje werden voor een jonge mama steeds gruwelijker om te lezen, echter kwam dit niet overeen met wat ze mij -met heel veel getrek en gesleur- vertelde. Op een dag zei ze mij doodleuk dat ze geen tijd had gehad om hem eten te geven, want de andere kindjes moesten in bed. Dus heeft hij heel de tijd gekrijst en is hij uiteindelijk zo in slaap gevallen. Ik was in shock.

Ik kan me best voorstellen dat onthaalmoeders het druk hebben, maar géén eten geven omdat je geen tijd hebt? Toch probeerde ik het voor mezelf te relativeren. Ok Sófie wees nu niet zo bezorgd, je kan het ergens toch begrijpen, ze heeft het zo druk en jij zou voor geen geld van de wereld haar job willen overnemen. Het is maar 1 dag, de rest van de dagen krijgt hij heus wel eten.

Ik probeerde mezelf gerust te stellen maar ik zag mijn baby steeds ongelukkiger worden. Toen ik die avond het boekje opensloeg en las dat ze mijn zoon in de badkamer had gezet en dat ze het allemaal niet meer aan kon en het niet leuk meer was voor háár (gaat er dan nog steeds geen alarmbel rinkelen bij jullie?), heb ik per direct besloten om hem thuis te houden. Veel te laat en dat neem ik mezelf kwalijk, want ík sta in voor mijn kind.

U staat echter in voor het aannemen van bekwaam personeel.

Ik wou in sé geen klacht indienen maar gewoon mijn verhaal bij iemand van uw organisatie kwijt. Dit nog om te kijken of ik zelf niet overdreef en zo’n toestanden misschien ´normaal´ zijn. Maar ik kreeg te horen dat er alleen iets mee gedaan zou worden als ik effectief een klacht indiende. Dus dat heb ik na een tijd uiteindelijk toch gedaan. Dit echter na een paar weken omdat ik wou afwachten hoe het zou gaan bij een andere onthaalmoeder.

Dat was een wereld van verschil! Mijn kind was eindelijk terug zichzelf, at en sliep goed. De onthaalmoeder communiceerde verbaal en eerlijk. Uiteraard had hij daar ook lastige dagen, maar ook zij vertelde mij dat wat hij had meegemaakt niet normaal was en dat ik best kon optreden. Ik deed dit voornamelijk zodat er geen andere kindjes hetzelfde zouden moeten doormaken, en dat deze onthaalmoeder zou moeten leren communiceren en het tijdig zou leren aangeven als het haar teveel wordt.

Maar wat lees ik nu in uw mail: dat het te wijten zou zijn aan een kind dat hoogsensitiviteit heeft (een ziekte dan?) en zich niet vlot ontwikkelt, met een mama die ook hoogsensitiviteit heeft (ook al een ziekte?). Ik wist niet wat ik las. Ik hou niet van stempels en al helemaal niet als het komt van onwetende mensen. Misschien dient u of zij even mijn blog over hsp te lezen. Dit heeft niets te maken met de zaak in kwestie noch met hoogsensitiviteit maar met BASISBEHOEFTEN!

Mijn zoon was nog geen 3 maanden oud en kreeg al een stempel op zich gedrukt om het gedrag van de onthaalmoeder te rechtvaardigen?

Ja, het is woord tegen woord (zoals u zegt en daarom ook de klacht seponeert), toch min of meer want het zijn haar woorden op papier, is dat geen bewijs? Enfin, ja mijn waarheid ziet er anders uit dan de hare. Maar mijn kind kreeg geen eten omdat zij daar geen tijd voor had en dat geeft ze toe! Vindt u dat dan normaal en terecht? Misschien is het een idee de onthaalouders te ontlasten en maximum 5 kinderen te laten opvangen zodat ze tijd hebben om hen eten te geven? Ik denk maar mee..?

Ik begrijp ook dat er anders dient om te gaan met een hoogsensitief kind, maar als je goed weet wat dat inhoud mag dat toch geen probleem vormen? Hoogsensitieve mensen dienen ook anders om te gaan met niet hoogsensitieve mensen en daar respect voor op te brengen.  Net zoals mannen dat moeten doen bij vrouwen en blanke mensen bij mensen met een andere huidskleur.

Ik begrijp ook uit deze mail, dat veel van uw werknemers zeer onwetend zijn wat betreft het thema ‘hoogsensitiviteit’. Misschien is het een idee om hen daarin op te leiden? Ik wil gerust een workshop komen geven over het hoogsensitieve kind! Aangezien 20% van de bevolking hoogsensitief is en er dus heel veel hoogsensitieve kinderen door uw werknemers opgevangen worden, kan ik dat alleen maar aanraden!

Groetjes, de hoogsensitieve mama met het hoogsensitieve kind.

Alias -zoals ik het veel liever formuleer-: Sófie en Izaio.

P.s: mijn kind is ontzettend gelukkig, vrolijk én nu omringd door de juiste mensen -oef-. Oh ja, ík heb inderdaad lang moeten zoeken vooraleer ik een onthaalmoeder gevonden had die hem zo snel kon opvangen, maar dat lag niet aan zijn ziekte hoogsensitiviteit (zoals u in deze mail graag laat uitschijnen).

Dus mijn boodschap aan iedereen: VOLG JE GEVOEL!